عکس
وقتی تو تنها امیدم بود ،اما تورا ازمن گرفتند دیگرچه ازمن می ماند
تو را نگاه می کنم
خورشید چند برابر می شود و روز را روشن می کند!
بیدار شو
با قلب و سر رنگین خود
بد شگونی شب را بگیر
تو را نگاه می کنم و همه چیز عریان می شود
زورق ها در آب های کم عمقند...
خلاصه کنم:دریا بی عشق سرد است!
جهان این گونه آغاز می شود:
موج ها گهواره ی آسمان را می جنبانند
(تو در میان ملافه ها جا به جا می شوی
وخواب را فرا می خوانی)
بیدار شو تا از پی ات روان شوم
تنم بی تاب تعقیب توست!
می خواهم عمرم را با عشق تو سر کنم
از دروازه ی سپیده تا دریچه ی شب
می خواهم با بیداریِ تو رویا ببینم!
باز یک غزل حکایت کسی که عاشق است
باز ما و کشف خلوت کسی که عاشق است
در سکوت چشم دوختن به جاده های دور
باز انتظار عادت کسی که عاشق است
دستهای التماس ما گشوده پس کجاست؟
دستهای با محبّت کسی که عاشق است
باز هم سخن بگو سخن بگو شنیدنی ست
از زبان تو حکایت کسی که عاشق است
من اگر بخواهمت نخواهمت تو خوب باش
مثل حسن بی نهایت کسی که عاشق است
بغض های شب همیشه سهم نا امید هاست
خنده های صبح قسمت کسی که عاشق است
شاخه ها خدا کند به دست باد نشکند
عشق یعنی استقامت کسی که عاشق است
منتظر نایستید?نوبت شما که نیست
نوبت من است?نوبت کسی که عاشق است
به بی مانندم!
من بدهکارم به چشمانِ تو از روزِ ازل
کی توان پرداخت این دینِ ترا با یک غزل
هندِ چشمانِ تو صد «بیدل» اگر هم پَروَرَد
میشوند عاجز به وصف ات، نازنینِ بی مثل!
مانده ام بارِ دگر درمانده از تشبیه ی تو
چی نویسم تا شوی با این غزل ضرب المثل؟
حافظ و سعدی نییم تا من به وصف ات، نازنین!
صورت ات را گُل بگویم، تازه گی ات را حمل
خال زیبایی که بر رخسارِ تو اُفتاده است
کی دهم آنرا چو حافظ با «دو ملکَت» در بدل
شاعر عصرم، ترا... چیز دگر باید کشم
لعنتم کن گر لب ات را قند گویم یا عسل
تو نه مانند کسی و کس نمی ماند به تو
لاشریکت خلق کرده خالق من در ازل
به بی مانندم!
من بدهکارم به چشمانِ تو از روزِ ازل
کی توان پرداخت این دینِ ترا با یک غزل
هندِ چشمانِ تو صد «بیدل» اگر هم پَروَرَد
میشوند عاجز به وصف ات، نازنینِ بی مثل!
مانده ام بارِ دگر درمانده از تشبیه ی تو
چی نویسم تا شوی با این غزل ضرب المثل؟
حافظ و سعدی نییم تا من به وصف ات، نازنین!
صورت ات را گُل بگویم، تازه گی ات را حمل
خال زیبایی که بر رخسارِ تو اُفتاده است
کی دهم آنرا چو حافظ با «دو ملکَت» در بدل
شاعر عصرم، ترا... چیز دگر باید کشم
لعنتم کن گر لب ات را قند گویم یا عسل
تو نه مانند کسی و کس نمی ماند به تو
لاشریکت خلق کرده خالق من در ازل
